برای بودن...

هرروز وقتی که از خواب بیدار میشد نگرانی در چشمانش موج میزد . بی سر و صدا از خانه بیرون میرفت  و تا آن تپه که درخت خاله زر بانو روش بود میدوید ، میدوید و دعا میکرد که ای کاش امروز هم بیاد .  انگار توی دلش رخت میشستن . یک نفس تا خود تپه تا سر درخت خاله زر بانو میدوید و با نگرانی صورتش رو  به سمت شرق میکرد و چشمانش رو میبست ، میبست و تا پنج میشمرد و آرام آرام چشمانش را باز میکرد  و باز هم لبخند میزد و دوباره مثل هرروز شروع میکرد به فریاد زدن ، معجزه ، معجزه!! اشک میریخت و فریاد میزد  و میگفت باز هم آفتاب آمد باز هم معجزه ای شد ! اما هیچ کدام از مردم به حرف او گوش نمیدادند و تنها  با ترحم به او نگاه میکردن و میگفتن مجنون است!  آری آن پسرک پیامبری بود ، پیامبری که هیچ کس حرف او را باور نکرد ، هیچ کس معجزه را باور نکرد.